XXII

Van Schoonbeke telefonis, ja la telefonon mi konservis pro tio ke ĝi ja pagiĝis por unu jaro. Li demandis kial mi ne plu venas. Hornstra vizitis lin kaj diris ke li bedaŭras ne povi daŭrigi kun mi. Li elverŝis sian kontentecon pro tio ke li retrovis sian fromaĝon en tiel bonega kondiĉo.

Ĉu eble li pensis ke mi manĝaĉus tiujn dudek tunojn?

`Ni antverpenanoj almenaŭ kapablas konservi fromaĝon,' diris Van Schoonbeke. `Kaj ĉu vi venos merkredon?'

Mi do revenis kaj li gratulis min.

Jen ili denove sidis kune. La sama klaĉado, la samaj vizaĝoj, sed sen tiu maljuna advokato kun sia duona bulo, ĉar tiu estas mortinta. Anstataŭ lin mi vidas la junan Van der Zijpen sidanta, kiu ankoraŭ ne scias ĉu mi estas preta eldreni tiujn ducent mil kunportretetaĵojn.

Van Schoonbeke kompreneble aŭdis de mia frato ke mi reestas sur la Ŝipkonstruejo, sed li nenion diris al siaj amikoj kaj ili daŭrigas trakti min kiel Gafpaestron.

La gastiganto prezentas nin unu al la alia: `Sinjoro Van der Zijpen, sinjoro Laarmans.'

Kaj ambaŭ ni diras: `Agrabla konatiĝo.'

Post tio Van der Zijpen daŭrigas apartaĵon kun sia najbaro kiu ĉiufoje devas rideksplodi.

`Ne forgesu averti min tuj kiam vi havas sardinojn,' diras tiu viro kun siaj dentoj.

Van der Zijpen rigardas min subridante kaj demandas ĉu li notu la mendon.