XX

El la plej profunda profundaĵo mi venas al la surfaco kaj spirante faciliĝe mi reforĝis la malnovan ĉenon ĉirkaŭ mian maleolon. Hodiaŭ mi revenis al la General Marine.

Post tia malagnosko oni sentas kulpa kaj por ne perdi simpatiojn mi, laŭcirkonstance, ludis rulon de iu kiu verdire reeklaboris tro frue.

Sed tio estis superflue. Mi laŭlitere estis sturmita kaj fraŭlino Van der Tak diris ke mi malpravas kaj ke mi prefere restu hejme. Ŝi kompreneble ne scias ke mia salajro ne pagiĝas.

`Nun jen, vi ja rimarkas ke nenio estas same bona por nervomalsanulo kiel triktrako,' diris Tuil, kun singarda puŝo en miajn lumbojn.

Ili demandis kiel mi opinias pri la sidado kun la dorso al la fenestroj, montris la novajn rulojn de sorbpapero kaj igis min rigardi Hamer-on, ĉar tiu nun surhavas okulvitrojn.

La maljuna Piet de sia lokomotivo svingsalutis min per sia kaskedo kiel frenezulo. Mi iris eksteren, kaj pasie prenis lian nigran manon, kiun ĉiam kovras lubrikoleo. Li kliniĝas el sia fera ĉevalo, skuas mian brakon tiel kiel mi iras supren kaj malsupren kaj entuziasme forŝovas sian tabakmaĉaĵo de la unu vango al la alia.

`Kaj ĉu la cigaroj estis bonaj?'

Li eĉ ne sciis kion ili donis al mi.

`Bonegaj Piet. Mi kunportos kelkajn.' Li faras honorante min tri kriegojn per sia sireno kaj bonhumore daŭrigas sian kvindek milan veturadon ĉirkaŭ la ŝipkonstruejo. Post tio mi denove okupis mian malnovan lokon kaj eklaboris.

Miaj kolegoj donas al mi nur trivialajn mendleteretojn por tajpi kaj frapetas mem la longajn konstruplanojn kiuj estas plenaj de teknikaj terminoj kaj estas iom lacigaj. De fraŭlino Van der Tak mi ricevas ĉokoladeton, ĉiufoje kiam ŝi mem prenas unu.

Strange, dum ĉiuj tiuj jaroj mi ne sciis ke en oficejo povas esti tiel intima. Kaj en tiu fromaĝo mi devis sufokiĝi, dum mi ĉi tie, inter du leteretoj, momenton povas aŭskulti internajn voĉojn.