LA EDZECO
Li vidis kiel pro la tempnebulo, finis
Li tiris sian barbon, bruis kaj blasfemis.
Ŝi ne mortiĝis; eĉ se suĉus li infere
Li pensis: kun la domo mi bruligu ŝin,
Li ne mortigis ŝin, ĉar inter rev' kaj ago
L' infanoj grandiĝante vidis tiujn jarojn
Roterdamo 1910 |
HET HUWELIJK
Toen hij bespeurde hoe de nevel van den tijd
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij den baard
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot Rotterdam 1910 |
Kiam li ekvidis kiel la nebulo de la tempo
en l' okuloj de lia edzino la fajrerojn venis estingi,
ŝian vangojn estis aerdetruinta, ŝian frunton estis fendinta,
tiam forturnis li sin kaj formanĝegis sin pro bedaŭro.
Li blasfemis kaj bruegis kaj tiris sin ĉe la barbo
kaj mezuris ŝin kun la rigardo, sed povis ne plu deziri,
li vidis la grandiozan/fieran pekon en diabldevo ŝanĝiĝi
kaj kiel ŝi levis la okulojn al li kiel mortanta ĉevalo.
Sed morti faris ŝi ne, eĉ se suĉus lia infera buŝo
la medolon el ŝia ostaro, kiu ŝin tamen restis porti.
Ŝi kuraĝis ne paroli plu, ne demandi au ne plendi,
kaj tremis kie ŝi staris, sed vivis kaj restis sana.
Li pensis: mi batas ŝin morta kaj brulegigas la domon.
Mi devas la ŝimaĵon de miaj rigidaj piedoj lavi
kaj kuregi tra la fajro kaj tra akvo vadi
ĝis ĉe (unu) alia amatino en iu alia lando.
Sed mortbati faris li ne, ĉar inter revo kaj faro
staras leĝoj en la vojo kaj praktikaj malfacilaĵoj,
kaj ankaŭ melankolieco, kiu neniu povas klarigi,
kaj kiu la vesperon venas, kiam oni dormi iras.
Tiel foriris jaroj. La infanoj fariĝis grandaj
kaj vidis ke la viro kiun ili ilia patro nomis.
senmove kaj silente ĉe la fajro sidanta,
(unu) senvirtan kaj teruran aspekton donis.
Nederlanda versio
Elsschot paĝo