1-2-1993 Linda

    Toen ik vrijdag mijn rijbewijs uit de enveloppe haalde, was het onwerkelijk om mijn pasfoto en mijn naam daar op te zien staan. Opeens realiseerde ik me dat ik toch wel ineens "groot" was geworden. Ongeveer tien jaar geleden deed ook mijn oudste broertje rijexamen (en slaagde gelijk de eerste keer). Destijds kon ik alleen maar dromen over een rijbewijs, dat ik zelf misschien over tien jaar zou halen. En nu is het dan ineens zo ver.

    Op het rijbewijs staat dat het geldig is tot 1-4-2043. Als alles een beetje meezit, ben ik dan zeventig jaar. Ik schrok van die gedacht, dat óók ìk ooit misschien zeventig zal worden. Ik kon me r eigenlijk niet veel bij voorstellen. Ik vroeg me af, wie en wat ik dan ben.

    Toch is dit een relatieve vraag, want tien geleden dacht ik hetzelfde bij het horen van de leeftijd negentien. Ook toen wist ik (natuurlijk) niet wat er met mij en mijn omgeving zou gaan gebeuren.

    In die tien jaren is er heel wat gebeurt. En niet alleen in mijn directe omgeving. Ook de wereld is in die tijd aardig veranderd. Sommige muren vielen weg, terwijl er ergens anders er juist weer werden gebouwd. (Terwijl ik op de lagere school een liedje leerde over muren die moesten vallen net als bij Jericho.)

    Ook in de komende één-en-vijftig jaar zal er veel gebeuren. Het zullen (net als de gebeurtenissen die ik al heb meegemaakt) niet altijd even leuke dingen zijn. Het is alleen te hopen dat de "mensheid" eindelijk eens van de "kwade" gebeurtenissen zal leren, net als ik dat hopelijk gedaan heb.

    Misschien dat Nostradamus dan gelijk krijgt en er een lange tijd van vrede zal komen. (Overigens krijgen we dan helaas nog voor het jaar 2000 een oorlog.)