Herman; 24 november

Een goed geheugen

Ook ik ben, net zoals Michiel het in zijn stukje van 15 november uitspuit, niet content met de capaciteit van mijn geheugen. Veel te gemakkelijk vergeet ik iets en veel te weinig informatie wordt door mijn hersenen opgeslagen. Hoe vaak heb ik niet dat ik een boek voor de tweede maal lees omdat ik niet meer precies weet wat er instond. Hoe vaak grijp ik niet naar de telefoonklapper om te achterhalen wat de verschillende cijfertjes van het nummer waren. Hoe vaak komt het niet voor,

Trouwens het is eigenlijk een rare manier om iets mee te delen door het te ontkennen. Als ik schrijf "Hoe vaak komt het niet voor...", dan doe ik dit om uit te drukken hoe vaak ik het wel voor komt. Terwijl als je bijvoorbeeld wilt uitdrukken hoe vaak het niet voor komt, het best legitiem is om de zin "Hoe vaak komt het niet voor" te gebruiken. Een ruimtewezen zou absoluut van het betoog geen snars begrijpen tenzij hij, het of haar al enige tijd met de Nederlandse taal bekend is.

Het lijkt mij zowieso al een hele opgave om een vreemde taal zonder de hulp van Wolters-Woordenboeken machtig te worden. Ik denk dat als ik ergens in Eritrea tussen de Eritreanen zou worden gedumpt, er een grote tijd overheen zou gaan voordat ik de taal machtig ben. (Hm, die naam Eritrea komt me bekend voor. Waar heb ik die ook alweer meer gehoord? Nou ja, laat ik maar even door gaan.)

Dit brengt mij op het stukje van Michiel geschreven op 17 november voor, naar zijn zeggen, 18 november maar naar mijn mening vastgelegd voor 19 november. Hierin bepleit hij dat hoewel de mensheid steeds meer kennis verwerft, de mensen kunnen en weten steeds meer, er toch in dit groei proces veel kennis verloren gaat. Met deze uitspraak ben ik het volkomen eens. Hoewel ik in mijn leven veel te weten ben gekomen en bijvoorbeeld precies zou kunnen achterhalen hoe papier wordt gemaakt, zou ik er op een onbewoond eiland veel moeite mee hebben om dit te vervaardigen. Ik zou waarschijnlijk heel onhandig mijn geschrijf op kleitabletten indrukken. Maar waar was ik ook al weer mee bezig? Ik zie het al.

Hoe vaak komt het niet voor dat je bij een bepaald gezicht in een televisiefilm de ervaring krijgt die je zegt dat je de persoon al eens eerder hebt gezien. Het geheugen vertelt je echter niet waarvan je de persoon van kent.

Bovenstaande gebeurtenissen maken dat je vaak wenst dat je geheugen beter was. De vertelde belevenissen maken dat je verlangt naar een geheugen dat als een databank alles wat jij wilt weten kan opslaan en alles wat jij wilt vergeten kan verwijderen. Ik neem aan dat de ervaringen die maken dat je het laatstgenoemde wenst aan iedereen bekend zijn, dus ik zal daar verder niet over uitwijden.

En mijn idee van vandaag gaat daar ook over. Over de uitbreiding van brein. Maar omdat de tekst anders een beetje lang zou worden, ga ik hier morgen maar mee verder.

(wordt vervolgd)